Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, decydenci II Rzeczypospolitej zabrali się za odbudowę kraju. Już w tamtych czasach osoby rządzące rozumiały, jak ważny dla kraju i państwowości jest sport. Zdawali sobie sprawę z tego, że sport może być dla kraju środkiem do jednoczenia obywateli we wspólnotę, może budować w obywatelach tożsamość narodową, propaguje zdrowie i wpływa na tężyznę fizyczną społeczeństwa, utrzymując obywateli w formie, w razie ponownej potrzeby stanięcia w obronie kraju.
Wszystkie te powody sprawiły, że państwo zaczęło inwestować w tę sferę życia swoich obywateli. Dodatkowo rozwojowi sportu w Rzeczpospolitej sprzyjały przemiany społeczne na świecie i wszelkiego rodzaju przemiany kulturowe. Elementy budowania wspólnoty i poczucia jedności narodowej wpisywały się w obecny wtedy w kraju nurt przysposobienia obronnego, dlatego sport stał się bardzo ważnym sposobem spędzania dodatkowego, wolnego czasu.
Sport i wychowanie fizyczne rozwijały się nie tylko w sferze publicznej i były ważne nie tyko do wyszkolenia wojska, ale także skoncentrowano się na nich w szkołach. Zaczęto przykładać bardzo dużą wagę do wychowania fizycznego i sportowego wśród młodzieży. Z tego względu sport podporządkowano Ministerstwu Spraw Wojskowych. Powstały w 1927 roku Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego został poddany temu Ministerstwu i dzięki temu mógł korzystać z jego budżetu, otrzymując bardzo duże dotacje na budowy obiektów sportowych. Dzięki dotacjom i nisko oprocentowanym kredytom można było wybudować wiele stadionów i klubów portowych. Na przełomie lat 20 i 30 wybudowano w Warszawie do dziś bardzo popularne stadiony takie jak Stadion RKS Skra na Ochocie, Stadion Polonii Warszawa im. gen. Kazimierza Sosnkowskiego przy ul. Kon
wiktorskiej, Stadion Miejski Legii Warszawa im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, obecnie nazwany Stadionem Wojska Polskiego, czy Klub Orzeł – Klub Sportowy im. J. Piłsudskiego przy ul. Podskarbińskiej.
Kluby sportowe posiadały bardzo różne sekcje sportowe, więc ich siedziby posiadały miejsca i pomieszczenia dopasowane do treningów rożnych sportów. Poza stadionami, na których uprawiano football, kluby miały różnego rodzaju sale i wyposażenia odpowiednie dla innych dziedzin: były tam bieżnie lekkoatletyczne, sale gimnastyczne i inne lokale i sprzęty, aby zapewnić różnorodność i zachęcić wielu obywateli. Kluby miały także własne przystanie, kąpieliska i plaże – tak było w przypadku np. Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, które po zaborach, w wolnej Polsce, otworzyło swoją siedzibę także w Warszawie (do tego czasu, główna siedziba znajdowała się z Galicji). Podobnie było z klubem sportowym Makabi (Żydowskie Towarzystwo Gimnastyczno-Sportowe „Makabi” w Warszawie), który zrzeszał sportowców żydowskich i poza swoim stadionem przy Alei Zielenieckiej posiadał też plażę i przytań nad Wisłą.
Pod kątem zajęć sportowych przygotowano także warszawskie bulwary wiślane, które były gotowe zarówno do rekreacji, jak i zadbano o ich piękną formę architektoniczną.
Powstawało wiele klubów sportowych i takie kluby miała też społeczność żydowska, która stanowiła wtedy 30% mieszkańców Warszawy. 1/4 warszawskich klubów sportowych miała korzenie żydowskie.