Za wybuch II wojny światowej oskarża się kraje, które na niewiele lat przed 1939 rokiem dopuściły do rozwoju na swoich ziemiach ruchów totalitarnych. Miało to miejsce w Niemczech, Włoszech i Japonii.
Przywódcy tych krajów,doceniali sport, widzieli wiele jego zalet i plusów płynących z uprawiania go dla społeczeństwa i swojej polityki. Używali sportu, a szczególnie sukcesów sportowych, w celach propagandowych.
Szczególnie dwa aspekty sportowe interesowały polityków: sport dostarczał państwom totalitarnym człowieka silnego, sprawnego, stanowiącego cechy „nadczłowieka”, co interesowało przede wszystkim Niemców. Ale także Włosi używali sportu i wysportowanych, męskich obywateli do demonstrowania wyższości swojej rasy, ray romańskiej, nad innymi rasami.
Drugim aspektem jest propaganda sportowa i organizowanie przez Niemców olimpiad sportowych w Berlinie, gdzie pod przykrywką idei humanistycznej, Niemcy sprzedawali zupełnie inną wizję ludzkości. Byli przekonani, że biała rasa aryjska będzie odnosiła największe sukcesy i byli bardzo zdziwieni, rozczarowani i niezadowoleni kiedy Afroamerykanin, James Cleveland Owens, czterokrotnie zdobył na oczach Aryjczyków złote medale.
Olimpiada w 1936 roku, która miała odbyć się w Berlinie, mogła posłużyć Niemcom po przegranej I Wojnie Światowej do odzyskania silnej pozycji międzynarodowej. Jednak w 1933 roku do władzy w Niemczech doszedł Adolf Hitler i berlińska olimpiada zamieniła się w jedną 
wielką propagandę promującą faszyzm. Wielu zagranicznych obserwatorów chciało bojkotować to wydarzenie, wiedząc, że to przesłanie, może nieść zagrożenie.
Niemcy chcąc pokazać w czasie Olimpiady niezwyciężonych Aryjczyków, wyrzucili z drużyn sportowców żydowskich i Cyganów, nawet rekordzistów. Na ulicach Berlina doszło do aresztowań, głównie Cyganów, których chciano po prostu usunąć z miasta – aresztowano w tym czasie około 800 osób. Miasto zaś zapełniono plakatami promującymi Olimpiadę i przedstawiającymi postacie antyczne, białe i blond. Miasto oczyszczono z plakatów antysemickich i takich też haseł, wśród zagranicznych turystów dopuszczono, zwalczane normalnie przez reżim, zachowania homoseksualne. Na czas wizyty zagranicznych gości wstrzymano także w prasie drukowanie antysemickich artykułów,
Polska była jedynym krajem w Europie, gdzie w czasie wojny zakazano uprawiania publicznych form sportu. Mimo tego udało się organizatorom podziemnego futbolu doprowadzić do organizacji trzech mistrzostw Warszawy w 1940 roku, 1942 roku i 1943 roku. Mistrzostwa 1944 roku jedynie zostały rozpoczęte.
Historia sportu warszawskiego w czasie okupacji jest dość mało znana, rzadko wspomina się o niej, opowiadając o losach Warszawy i jej obywateli w czasie wojny. Jednak jest to wspaniała historia, która pokazuje niesamowitego ducha warszawiaków, ich siłę, fantazję i odwagę.