Warszawska Akademia Wychowania Fizycznego przypadła wojsku niemieckiemu, które ulokowało na terenie uczelni swoje koszary. Ponieważ Niemcy zaanektowali wiele obiektów sportowych, Polacy musieli szukać niecodziennych rozwiązań, aby uprawiać swoje ulubione sporty.
Pierwsze rozgrywki piłki nożnej rozegrano w 1940 roku, na terenie Pól Mokotowskich, z inicjatywy Zbigniewa Ciszewskiego, byłego piłkarza Polonii. Z tego miejsca ostatecznie szybko zrezygnowano, ponieważ znajdowało się ono zbyt blisko Rakowieckiej, gdzie siedzibę miało SS.
Jednak w pierwszym meczu grało osiem drużyn, a wygrała drużyna „Błysku” złożona z chłopców z kolonii Staszica. Małych, lokalnych drużyn piłkarskich do końca wojny powstało około 50. Te drużyny grały później w mistrzostwach Warszawy.
Później, w tym samym roku, przeniesiono rozgrywki na Stadion Polonii. Obiekt był już co prawda przejęty przez SS, ale Niemcy na początku dość rzadko go używali, a trawa była pięknie zadbana rękami Żydów z warszawskiego getta. Polscy piłkarze szybko zostali wyparci z tego obiektu, wraz ze zwiększającą się częstotliwością trenowania drużyn niemieckich.
Przeniesiono się na boiska bardziej ukryte. Ogromnym zainteresowaniem młodych drużyn piłkarskich cieszył się Stadion Orła przy ulicy Podskarbińskiej. Miał on doskonałe położenie między wysokimi kamienicami, które chroniły sportowców zarówno przed niechcianym spojrzeniem okupanta a także wygłuszały odgłosy boiskowych „walk” i kibicowania widzów. Stadion ułatwiał wystawianie wysoko wart, które odpowiednio wcześnie mogły zaalarmować o zbliżającym się zagrożeniu.
W czasie wojny i okupacji w Warszawie poza Stadionem Orła przy ulicy Podskarbińskiej do gry w piłkę wykorzystywano boisko na Ochocie przy zniszczonej, starej zajezdni tramwajowej. Je
dnak nie ograniczano się jedynie do prawdziwych boisk. Bardzo chętnie modzi ludzie grali w piłkę i uprawiali wszelkie sporty w parkach: w parku Skaryszewskim, czy Żeromskiego przy pl. Wilsona.
Przy pl. Wilsona najczęściej trenował zespół „Promyk”, żoliborska drużyna sportowa, w której skład wchodził znany w latach późniejszych, Olgierd Budrewicz, warszawianista i podróżnik. To właśnie między innymi jego zdjęcia pokazują współczesnym Polakom, jak bardzo bogate życie sportowe prowadzili ich okupowani przez Niemców przodkowie. Na zdjęciach przede wszystkim widać jak inteligencka młodzież z Żoliborza gra w Promyku i jak także uprawia tenis, kajakarstwo, a zimną hokej i narciarstwo w polskich górach, między innymi w Zakopanem.
Żeby grać w piłkę w czasie wojny wykorzystywano dzikie boiska na trenie Milanówka, Ursusa, Piaseczna etc. Z tych terenów wywodziło się wiele fantastycznych drużyn, które później prezentowały swoje umiejętności na terenie Warszawy. Piłkarze używali sformułowania, że jadą grać „na wieś”. Boiska były bardzo praktyczne, dużo bezpieczniejsze niż te na terenie Warszawy, ponieważ ukryte w zieleni, daleko od ludzkich zabudowań.
Oprócz mniejszych klubów, które powstawały na terenie Warszawy w czasie wojny, takich jak mokotowski „Wir”, praska „Fala”, czy wspomniany już wcześniej, żoliborski „Promyk”, w stolicy funkcjonowały także podziemne kluby sportowe, których członkami byli sportowcy z profesjonalnych klubów zamkniętych po zajęciu Warszawy, np. zawodnicy Klubu Polonia. Podzielili się oni na kilka mniejszych klubów, takich jak KS Bimber czy KS Czarni.